O sector primario europeo enfróntase á Lei de Restauración da Natureza proposta pola Comisión Europea, defendendo a sustentabilidade da súa industria e solicitando un enfoque máis realista e equilibrado.
LABREGANDO.GAL – 15/06/2023
A proposta da “Lei de Restauración da Natureza” da Comisión Europea espertou un gran debate entre os agricultores e pescadores de Europa. Esta lexislación, que busca restaurar todos os ecosistemas para 2050 e reducir á metade o uso de praguicidas para 2030, é percibida polo sector primario como un potencial obstáculo á produtividade agrícola e pesqueira. Os profesionais deste sector argumentan que o proxecto actual é pouco/pouo realista e pon en risco a supervivencia das súas industrias.
◼ A realidade da lei e o seu efecto nos produtores
A Asociación Agraria Novos Agricultores (Asaja) sinala que a avaliación de impacto da Comisión Europea non reflicte de maneira precisa o impacto real nos produtores primarios en Europa, e no seu lugar céntrase nos beneficios xerais para a sociedade. Segundo eles, están a implementarse cambios radicais na agricultura e a pesca sen considerar suficientemente as consecuencias económicas.
Ademais, Asaja resalta que a Comisión prevé que as accións de restauración sexan custeadas pola Política Agrícola Común (PAC) ou o Fondo Europeo Marítimo e de Pesca, ambos xa sobre esixidos en orzamento. Segundo eles, a Comisión eludiu a proposta dun Fondo de Restauración específico, que podería beneficiar a todas as partes implicadas nesta transición.
◼ A resposta defensiva do Parlamento Europeo
Nunha movida sen precedentes, as Comisións de Agricultura (AGRI) e Pesca (PECH) do Parlamento Europeo declinaron a proposta. Os parlamentarios que apoiaron a negativa apoian a idea da restauración da natureza, pero están en contra dunha lexislación que consideran mal exposta, pouco realista e difícil de aplicar, e que podería ameazar os medios de vida e a produción de alimentos de agricultores e pescadores da UE.
◼ Sector primario: demanda de revisión e xustiza
A pesar da negativa inicial, a decisión final non se atopa nas mans das comisións de Agricultura e Pesca. A Comisión de Medio Ambiente (ENVI) do Parlamento Europeo é a encargada de tomar a última decisión. Agricultores e pescadores esixen que as súas opinións sexan tomadas en conta e que se reinicie o proceso, xa que as políticas ambientais da UE están a afectar a produción de alimentos e a soberanía alimentaria da UE de maneira significativa.
Desde Copa-Cogeca, representantes de agricultores e cooperativas agrícolas europeas, salientan que unha Lei de Restauración da Natureza eficaz require o compromiso claro de agricultores e pescadores. Demandan que as autoridades da UE recoñezan a aqueles que serán os principais encargados de implementar esta lei, xa que, na súa forma actual, vena inviable e pouco factible de aplicar.
◼ Detalles da proposta da Lei de Restauración da Natureza
Pola súa banda, a Comisión Europea sostén que a lei se inspirará nas experiencias previas en restauración da natureza, incluíndo medidas como a renaturalización, reforestación, ecologización de cidades e infraestruturas, e eliminación de contaminación para favorecer a recuperación dos ecosistemas.
En canto ao impacto económico, as autoridades europeas argumentan que a restauración non significa a paralización da actividade económica. A restauración tradúcese en convivir e producir en consonancia coa natureza, promovendo a biodiversidade mesmo en zonas de actividade económica, como bosques xestionados, terras agrícolas e cidades.
Entre as metas propostas inclúense aumentar as poboacións de polinizadores (reducindo á metade o uso de praguicidas para 2030), previr a perda neta de espazos verdes urbanos e lograr unha cobertura mínima de árbores do 10% en todas as cidades para 2050, así como a incorporación de “espazos verdes en edificios”.
◼ O debate continúa
A controversia ao redor desta nova lei ambiental revelou un desafío crucial: a UE debe determinar cantos alimentos debe producir ou importar e ata que punto é seguro depender da fiabilidade alimentaria en terceiros países. A resposta a estas cuestións é vital para garantir o benestar dos cidadáns e a sustentabilidade da produción agrícola e pesqueira na rexión. No epicentro deste debate atópase a necesidade de atopar un equilibrio entre a protección do medio ambiente e a seguridade alimentaria da UE.
